۲۷۶ بار خوانده شده

مثنوی

آن پری، بعد از آنکه تیر انداخت
گلخنی زخم خورده را بشناخت

اندر آمد ز اسب پیشش شد
مرهم اندورن ریشش شد

نفسی راه لطف پیش گرفت
سر او برکنار خویش گرفت

عاشقان را به لطف بنوازند
دلبران، بعد از آنکه اندازند

تا خدنگی ندوختش بر جان
نگرفتش به ناز بر سر ران

تاب وصلش نداشت آن پر درد
جان بداد و وداع جانان کرد

گر تو از عاشقان قلاشی
کم از آن گلخنی چرا باشی؟

عاشقی با بلاکشی باشد
کار مجنون مشوشی باشد

چون که توی تو شد بدل به صفا
خواه تیر جفا و خواه وفا

هدفی را که بیم سر نبود
خوردن تیر را خطر نبود

تیر معشوق را هدف شایی
از دل و جان اگر برون آیی

همگی روی تا نیارد دوست
به تو تیری نمی‌زند بر پوست
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل
گوهر بعدی:غزل
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.