به سر ماه فکنده طیلسانی
در سرو کشیده پرنیانی

بر چشمهٔ آفتاب بسته
از عنبر سوده سایبانی

رخساره فراز سرو سیمین
مانند شکفته گلستانی

حوری و چو کوثرش عقیقی
سروی و چو غنچه‌اش دهانی

نی حور بعینهٔ بهشتی
نی سرو براستی روانی

دیدم چو هزار خرمن گل
وقت سحرش ببوستانی

گفتم نظری کن ای جهانرا
جانی و ز دلبری جهانی

همچون تن من همای عشقت
نادیده شکسته استخوانی

جز ناله و سایه‌ام درین راه
نی همنفسی نه همعنانی

آخر بشنو حدیث خواجو
کز عشق تو گشت داستانی