ترا که گنج گشودی ز زخم مار چه غم
چو شاخ گل بکف آید ز نوک خار چه غم

اگر هزار فغان کرده است بلبل مست
چو غنچه پرده بر اندازد از هزار چه غم

معاشری که مدام از قدح گزیرش نیست
چو می ز جام فرح نوشد از خمار چه غم

در آنزمان که شود وصل معنوی حاصل
بصورت ار نشوی زائر مزار چه غم

میان لیلی و مجنون چو قرب جانی هست
اگر چنانکه بود دوری دیار چه غم

ز روزگار میندیش و کار خویش بساز
چو روزگار برآمد ز روزگار چه غم

بزیر بار غم ار پست گشته‌ام غم نیست
مرا که ترک شتر کرده‌ام ز بار چه غم

ترا چه غم بود از درد ما که سلطان را
ز رنج خاطر درویش دلفگار چه غم

درین میان که گرفتار عشق شد خواجو
گرش مراد نهد چرخ در کنار چه غم