۲۹۵ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۵۱۷

دامن خرگه برافکن ای بت کشمیر
سرو قباپوش و آفتاب جهانگیر

چهرهٔ خوب تو رشک لعبت نوشاد
نرگس مستت بلای جادوی کشمیر

نقش جمالت نگارخانهٔ مانی
خط سیاه تو روزنامهٔ تقدیر

ترک پری روی من ندانمت امروز
خاطر صحراست یا عزیمت نخجیر

خط کله برشکن گلاله برافشان
بند قبا برگشای و جام طرب گیر

از در خویشم مران که از خم گیسو
حلق دلم بسته‌ئی بحلقهٔ زنجیر

درد و غمم چون ز پا فکند چه درمان
کار دلم چون ز دست رفت چه تدبیر

کشتن عشاق را چه حاجت شمشیر
قصهٔ مشتاق را چه حاجت تقریر

فصل بهاران نه ممکنست خموشی
بلبل شب خیز را ز نالهٔ شبگیر

هر که فرو خواند عشق نامهٔ خواجو
کرد پر از خون دیده طی طوامیر
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۱۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.