برافکن سایبان ظلمت از نور
که باد از روی خوبت چشم بد دور

رخت در چشم ما نورست در چشم
نظر بر طلعتت نور علی نور

بیاقوتت برات آورده سنبل
ز ریحان تو در خط رفته کافور

ترا بر جان من فرمان روانست
که سلطان آمرست و بنده مامور

بهشتی روی اگر در گلشن آید
تو پنداری که این خلدست و آن حور

گرم روی زمین گردد مصور
نبیند ناظرم جز روی منظور

ز بادامش حریفان نیمه مستند
ولی آنماهرخ در پرده مستور

ز لعلش بوسه‌ئی می‌خواستم گفت
نباید داد شیرینی برنجور

از آن خواجو بیاقوتش کند میل
که دایم آب خواهد طبع محرور