ز جام عشق تو عقلم خراب می‌گردد
ز تاب مهر تو جانم کباب می‌گردد

مرا دلیست که دائم بیاد لعل لبت
بگرد ساقی و جام شراب می‌گردد

هلاک خود بدعا خواستم ولی چکنم
که دیر دعوت من مستجاب می‌گردد

دلست کاین همه خونم ز دیده می‌بارد
پرست کافت جان عقاب می‌گردد

تو خود چه آب و گلی کاب زندگی هردم
ز شرم چشمهٔ نوش تو آب می‌گردد

چو برتو می‌فکنم دیده اشگ گلگونم
ز عکس گلشن رویت گلاب می‌گردد

بجام باده چه حاجت که پیر گوشه نشین
بیاد چشم تو مست و خراب می‌گردد

عجب نباشد اگر شد سیاه و سودائی
چنین که زلف تو بر آفتاب می‌گردد

چو بر درت گذرم گوئیم که خواجو باز
بگرد خانهٔ ما از چه باب می‌گردد