دیشب درآمد آن بت مه روی شب نقاب
بر مه کشید چنبر و درشب فکند تاب

رخسارش آتش و دل بیچارگان سپند
لعل لبش می و جگر خستگان کباب

برمشتری کشیده ز مشک سیه کمان
برآفتاب بسته ز ریحان تر طناب

در بر قبای شامی پیروزه گون چو ماه
بر سر کلاه شمعی زرکش چو آفتاب

آتشن گرفته آب رخ وی ز تاب می
آبش نهان در آتش و آتش عیان ز آب

هم شمع برفروخته از چهره هم چراغ
هم نقل ریخته ز لب لعل و هم شراب

بنهاده دام بر مه تابان ز عود خام
و افکنده دانه برگل سوری ز مشک ناب

میزد گلاله بر گل و هر لحظه می‌شکست
برمن بعشوه گوشهٔ بادام نیم خواب

از راه طنز گفت که خواجو چرا برفت
گفتم ز غصه گفت ذهابا بلا ایاب