تا کی به در تو سوکوار آیم؟
در کوی تو مستمند و زار آیم؟

گر کار مرا تو غم رسی روزی
غم نیست، که عاقبت به کار آیم

وقتی که ز کشتگان خود پرسی
اول منم آنکه در شمار آیم

چون دست برآوری به خون ریزی
هم من باشم که: پایدار آیم

روزی اگرم تو یار خود خوانی
دانم به یقین که: بختیار آیم

هم پیش تو بگذرم به دزدیده
گر نتوانم که آشکار آیم

مگذار مرا چو اوحدی تنها
زنهار! که من به زینهار آیم