همی بود شاپور با داد و رای
بلنداختر و تخت شاهی به جای

چو سی سال بگذشت بر سر دو ماه
پراگنده شد فر و اورنگ شاد

بفرمود تا رفت پیش اورمزد
بدو گفت کای چون گل اندر فرزد

تو بیدار باش و جهاندار باش
جهاندیدگان را خریدار باش

نگر تا به شاهی ندارد امید
بخوان روز و شب دفتر جمشید

بجز داد و خوبی مکن در جهان
پناه کهان باش و فر مهان

به دینار کم ناز و بخشنده باش
همان دادده باش و فرخنده باش

مزن بر کم‌آزار بانگ بلند
چو خواهی که بختت بود یارمند

همه پند من سربسر یادگیر
چنان هم که من دارم از اردشیر

بگفت این و رنگ رخش زرد گشت
دل مرد برنا پر از درد گشت

چه سازی همی زین سرای سپنج
چه نازی به نام و چه نازی به گنج

ترا تنگ تابوت بهرست و بس
خورد گنج تو ناسزاوار کس

نگیرد ز تو یاد فرزند تو
نه نزدیک خویشان و پیوند تو

ز میراث دشنام باشدت بهر
همه زهر شد پاسخ پای‌زهر

به یزدان گرای و سخن زو فزای
که اویست روزی ده و رهنمای

درود تو بر گور پیغمبرش
که صلوات تاجست بر منبرش