بختی نه بس مساعد یاری چنان که دانی
بس راحتی ندارم باری ز زندگانی

ای بخت نامساعد باری تو خود چه چیزی
وی یار ناموافق آخر تو با که مانی

جانی خراب کردم در آرزوی رویت
روزم سیاه کردی دردا که می‌ندانی

گفتی ز رفتن آمد آنکه بدی برویت
بایست طیره‌رویی رو جان که ننگ جانی

عمری به باد دادم اندر پی وصالت
تا خود چه‌گونه باشد احوال این جهانی