مرا وقتی خوشست امروز و حالی
قدحها پر کنید و حجره خالی

که داند تا چه خواهد بود فردا
بزن رود و بیاور باده حالی

رهی دلسوزتر از روز هجران
میی خوشتر ز شبهای وصالی

ز طبع خود نخواهد گشت گردون
اگر زو شکر گویی یا بنالی

قدح بر دست من نه تا بنوشم
به یاد مجد دین زین‌المعالی