همچون سر زلف خود شکستی
آن عهد که با رهی ببستی

بد عهد نخوانمت نگارا
هرچند که عهد من شکستی

کس سیرت و خوی تو نداند
من دانم و دل چنان که هستی

از شاخ وفا گلم ندادی
وز خار جفا دلم بخستی

از هجر تو در خمارم امروز
نایافته‌ای ز وصل هستی

با این همه میل من سوی تو
چون رفتن سیل سوی پستی

از جان من ای عزیز چون جان
کوتاه کن این درازدستی