۳۴۹ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۳۸۴

تو را افتد که با ما سر برآری
کنی افتادگان را خواستاری

مکن فرمان دشمن سر درآور
بدین گفتن چه حاجت؟ خود درآری

بهای بوسه جان خواهی و سهل است
بها اینک، بیاور هر چه داری

به یک دل وقت را خرسند می‌باش
اگرچه لاغر افتاد این شکاری

برای تو جهانی را بسوزم
اگر خو واکنی از خامکاری

نهان از خوی خود درساز با من
که گر خویت خبر دارد نیاری

مکن حق‌های خاقانی فراموش
اگر روزی حق یاران گزاری
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۸۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۸۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.