۴۳۷ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۹۹

پشت پایی زد خرد را روی تو
رنگ هستی داد جان را بوی تو

گشته چون من کشته‌ای زنار دار
جان عیسی در صلیب موی تو

از پی خون‌ریز جان خاکیان
شهربندی شد فلک در کوی تو

دیده کافوری و جان قیری کند
در سیه‌کاری سپیدی خوی تو

از دلت ترسم به گاه صلح از آنک
سر به شکر می‌برد جادوی تو

بندهٔ دندان خویشم کو به گاز
نقش یاسین کرد بر بازوی تو

دربدر هر ماه چون گردد قمر
دیده شاید آن هلال ابروی تو

آهوی تاتار را سازد اسیر
چشم جادوخیز و عنبر موی تو

جان خاقانی تو داری اینت صید
چرب پهلویی هم از پهلوی تو
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۹۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۰۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.