می‌خور که جهان حریف جوی است
آفاق ز سبزه تازه روی است

بر عیش زدند ناف عالم
اکنون که بهار نافه بوی است

از زهد کنار جوی کاین وقت
وقت طرب و کنار جوی است

شو خوانچه کن و چمانه در خواه
زان یوسف ما که گرگ خوی است

گرگ آشتی است روز و شب را
و آن بت شب و روز جنگ‌جوی است

خاقانی گفت خاک اویم
جان و سر او که راست گوی است

گفتی ز سگان کیست افضل
گر هست هم از سگان اوی است