چون فروماندی ز بد کردار خویش
پارسا گشتی کنون و نیک خو

آن مثل کز پیش گفتند، ای پسر،
من به شعر آرم کنون از بهر تو

گند پیری گفت که‌ش خوردی بریخت
«مر مرا نان تهی بود آرزو»