۳۲۰ بار خوانده شده

غزل ۱۵۶

بتان که اهل تعلق به قید شان بندند
غریب سخت دلی چند سست پیوندند

تهیهٔ سبب گریه‌های چون زهر است
شکر فشانی اینان که در شکر خندند

در این جریده افسوس رنگ معنی نیست
چنین نگاشته مطبوع صورتی چندند

به رود نیل فکندند دیدهٔ پدران
جماعتی که از ایشان بهینه فرزندند

فغان که نغمه سرایان گل نیند آگه
که هست رنگی و بویی بدانچه خرسندند

حقوق خدمت سد ساله لعب اطفال است
به کشوری که در آن کودکان خداوندند

ز شور این نمکینان جز این نیاید کار
که بر جراحت وحشی نمک پراکندند
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل ۱۵۵
گوهر بعدی:غزل ۱۵۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.