۳۳۷ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۶۶

غریبیم چون حسنت ای خوش پسر
یکی از سر لطف بر ما نگر

سفر داد ما را چو تو تحفه‌ای
زهی ما بر تو غلام سفر

نظرمان مباد از خدای ار به تو
جز از روی پاکیست ما را نظر

دل تنگ ما معدن عشق تست
که هم خردی و هم عزیزی چو زر

هنوز از نهالت نرسته‌ست گل
هنوز از درختت نپختست بر

ببندد به عشق تو حورا میان
گشاید ز رشگ تو جوزا کمر

نباشد کم از ناف آهو به بوی
کرا عشق زلف تو سوزد جگر

نگارا ز دشنام چون شکرت
که دارد ز گلبرگ سوری گذر

عجب نیست گر ما قوی دل شدیم
که این خاصیت هست در نیشکر

بینداز چندان که خواهی تو تیر
که ما ساختیم از دل و جان سپر

تو بر ما به نادانی و کودکی
چو متواریان کرده‌ای رهگذر

بدین اتفاقی که ما را فتاد
مکن راز ما پیش یاران سمر

مدر پردهٔ ما که در عشق تو
شدست این سنایی ز پرده به در

که از روی نسبت نیاید نکو
پدر پرده‌دار و پسر پرده‌در

دل و جان و عقل سناییت را
ربودی بدان غمزهٔ دل شکر
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۶۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.