عاشقی تا در دل ما راه کرد
اغلب انفاس ما را آه کرد

بود هر باری دلم عاشق به طوع
برد و زیر پای عشق اکراه کرد

عیش چون نوش مرا چون زهر کرد
صبر چون کوه مرا چون کاه کرد

باز در شهر مسلمانان مغی
کرد ما را بسته و ناگاه کرد

از تن باریک من زنار ساخت
وز دل سنگینم آتشگاه کرد

با همه محنت که دیدم من به عشق
کو مرا بی قدر و آب و جاه کرد

نیک خواهم عشق را گر چه مرا
او به کام دشمن و بدخواه کرد