گفت لقمان سرخسی کای اله
پیرم و سرگشته و گم کرده راه

بنده‌ای کو پیر شد شادش کنند
پس خطش بدهند و آزادش کنند

من کنون در بندگیت ای پادشاه
همچو برفی کرده‌ام موی سیاه

بندهٔ بس غم کشم، شادیم بخش
پیرگشتم ، خط آزادیم بخش

هاتفی گفت ای حرم را خاص خاص
هر که او از بندگی خواهد خلاص

محو گردد عقل و تکلیفش به هم
ترک گیر این هر دو و درنه قدم

گفت الاهی پس ترا خواهم مدام
عقل و تکلیفم نباید والسلام

پس ز تکلیف وز عقل آمد برون
پای کوبان دست می‌زد در جنون

گفت اکنون من ندانم کیستم
بنده باری نیستم، پس چیستم

بندگی شد محو، آزادی نماند
ذره‌ای در دل غم و شادی نماند

بی‌صفت گشتم، نگشتم بی‌صفت
عارفم اما ندارم معرفت

من ندانم تو منی یا من توی
محو گشتم در تو و گم شد دوی