جانا دهنی چو پسته داری
در پسته گهر دو رسته داری

صد شور به پسته در فتاده است
زان قند که مغز پسته داری

قندیم فرست و مرهمی ساز
زین بیش مرا چه خسته داری

در هر سر موی زلف شستت
صد فتنهٔ نانشسته داری

گفتی به درست عهد کردم
صد عهد چنین شکسته داری

در تاز و جهان بگیر کز حسن
صد ابلق تنگ بسته داری

یک گل ندهی ز رخ به عطار
وانگاه هزار دسته داری