هرچه همه عمر همی ساختیم
در ره ترسابچه درباختیم

راهب دیرش چو سپه عرضه داد
صد علم عشق برافراختیم

رقص‌کنان بر سر میدان شدیم
نعره‌زنان بر دو جهان تاختیم

ترک فلک غاشیهٔ ما کشد
زانکه نه با اسب و نه با ساختیم

عشق رخش چون به سر ما رسید
سر به دل خرقه برانداختیم

سینه به شکرانهٔ او سوختیم
قبله ز بتخانهٔ او ساختیم

گرچه فشاندیم بر او دین و دل
قیمت ترسابچه نشناختیم

درد ده ای ساقی مجلس که ما
پردهٔ درد است که بنواختیم

نه که نه ما بابت درد توییم
زانکه ز درد تو بنگداختیم

با تو که پردازد اگر راستی است
چون همه از خویش نپرداختیم

جز سخنی بهرهٔ عطار نیست
زان به سخن تیغ زبان آختیم