بردار صراحیی ز خمار
بربند به روی خرقه زنار

با دردکشان دردپیشه
بنشین و دمی مباش هشیار

یا پیش هوا به سجده درشو
یا بند هوا ز پای بردار

تا چند نهان کنی به تلبیس
این دین مزورت ز اغیار

تا کی ز مذبذبین بوی تو
یک لحظه نخفته و نه بیدار

گر زن صفتی به کوی سر نه
ور مرد رهی درآی در کار

سر در نه و هرچه بایدت کن
گه کعبه مجوی و گاه خمار

چون سیر شدی ز هرزه کاری
آنگاه به دین درآی یکبار

گه آیی و گاه بازگردی
این نیست نشان مرد دین‌دار

چیزی که صلاح تو در آن است
بنیوش که با تو گفت عطار