۳۶۰ بار خوانده شده

قصیدهٔ شمارهٔ ۱۹ - وله فی مدح اتابک مظفرالدین سلجوقشاه

چه نیکبخت کسانی که اهل شیرازند
که زیر بال همای بلندپروازند

به روزگار همایون خسرو عادل
که گرگ و میش به توفیق او هم‌آوازند

مظفرالدین سلجوقشاه کز عدلش
روان تکله و بوبکر سعد می‌نازند

خدای را به تو خلق نعمتیست چنان
کز او به شکر دگر نعمتش نپردازند

سزای خصم تو گیتی دهد که سنگ خلاف
از آسمان به سر خویشتن بیندازند

بلاغت ید بیضای موسی عمران
به کید سحر چه ماند که ساحران سازند؟

دعای صالح و صادق رقیب جان تو باد
که اهل پارس به صدق و صلاح ممتازند
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:قصیدهٔ شمارهٔ ۱۸ - در ستایش علاء الدین عطاملک جوینی صاحب دیوان
گوهر بعدی:قصیدهٔ شمارهٔ ۲۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.