فلک با بخت من دایم به کینست
که با من بخت و دوران هم به کینست

گهم خواند جهان گاهی براند
جهان گاهی چنان گاهی چنینست

که می‌داند که خشت هر سرایی
کدامین سروقد نازنینست

ز خاک شاهدی روییده باشد
به هر بستان که برگ یاسمینست

وفایی گر نمی‌یابی ز یاری
مده دل گر نگارستان چینست

وفاداری مجوی از دهر خونخوار
وفایی از کسی جو که امینست

ندارد سعدیا دنیا وقاری
به نزد آن کسی کو راه بینست