۴۴۷ بار خوانده شده

حکایت

قضا را من و پیری از فاریاب
رسیدیم در خاک مغرب به آب

مرا یک درم بود برداشتند
به کشتی و درویش بگذاشتند

سیاهان براندند کشتی چو دود
که آن ناخدا ناخدا ترس بود

مرا گریه آمد ز تیمار جفت
بر آن گریه قهقه بخندید و گفت

مخور غم برای من ای پر خرد
مرا آن کس آرد که کشتی برد

بگسترد سجاده بر روی آب
خیال است پنداشتم یا به خواب

ز مدهوشیم دیده آن شب نخفت
نگه بامدادان به من کرد و گفت

عجب ماندی ای یار فرخنده رای؟
تو را کشتی آورد و ما را خدای

چرا اهل دعوی بدین نگروند
که ابدال در آب و آتش روند؟

نه طفلی کز آتش ندارد خبر
نگه داردش مادر مهرور؟

پس آنان که در وجد مستغرقند
شب و روز در عین حفظ حقند

نگه دارد از تاب آتش خلیل
چو تابوت موسی ز غرقاب نیل

چو کودک به دست شناور برست
نترسد وگر دجله پهناورست

تو بر روی دریا قدم چون زنی
چو مردان که بر خشک تردامنی؟
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:حکایت سلطان محمود و سیرت ایاز
گوهر بعدی:گفتار در معنی فنای موجودات در معرض وجود باری
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.