بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۴۰۵
نشد آنکه شعلهٔ وحشتی به دل فسرده فسون‌کند امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۱۸۵۸
دلها به غمزه دزدی، چون خنده برگشایی بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۶۷
رضاعت از برم چندانکه گردم پیر می‌جوشد داوود ملک‌زاده : دفتر اول: مانند نوک مدادها می‌شکنم
رباعی شمارۀ 33
گاهی خوب‌ایم، بیش‌تر بد هستیم همام تبریزی : مفردات
شمارهٔ ۲
سعادت با سلامت یار بادت نسیمی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۳
سلطنت کی کند آن شاه که درویش نشد عسجدی : اشعار باقیمانده
شمارهٔ ۶ - در سخای ممدوح گوید
با سرشگ سخای او کس را رشیدالدین میبدی : ۲- سورة البقره
۴۳ - النوبة الاولى
قوله تعالى: وَ الْوالِداتُ زایندگان مادران یُرْضِعْنَ أَوْلادَهُنَّ شیر دهند فرزندان خود را حَوْلَیْنِ کامِلَیْنِ دو سال تمام، لِمَنْ أَرادَ أَنْ یُتِمَّ الرَّضاعَةَ آن کس را که خواهد که شیر دادن فرزند تمام کند وَ عَلَى الْمَوْلُودِ لَهُ و برین پدرست که فرزند او را زادند رِزْقُهُنَّ روزى این زنان که فرزند زادند، وَ کِسْوَتُهُنَّ و جامه ایشان بِالْمَعْرُوفِ بانصاف و بر اقتصاد، لا تُکَلَّفُ نَفْسٌ إِلَّا وُسْعَها بر نه نهند بفرمان بر هیچ تن مگر توان آن، لا تُضَارَّ والِدَةٌ بِوَلَدِها مبادا که ستیز کناد و بر فرزند خویش گزند آراد هیچ مادر، وَ لا مَوْلُودٌ لَهُ بِوَلَدِهِ و مبادا که ستیز کناد و گزند نمایاد هیچ پدر بطفل خویش، وَ عَلَى الْوارِثِ مِثْلُ ذلِکَ و بر قیم است از فرمان و حکم در کار طفل همین که بر پدر و مادر است، فَإِنْ أَرادا فِصالًا پس اگر خواهند از شیر باز کردن عَنْ تَراضٍ مِنْهُما از هامداستانى دل هر دو، وَ تَشاوُرٍ و باز گفتن هر دو با یکدیگر، فَلا جُناحَ عَلَیْهِما بریشان تنگى نیست در دایه گرفتن وَ إِنْ أَرَدْتُمْ أَنْ تَسْتَرْضِعُوا أَوْلادَکُمْ و اگر خواهید که دایه گیرید شیر دادن فرزند را فَلا جُناحَ عَلَیْکُمْ بر شما تنگى نیست إِذا سَلَّمْتُمْ ما آتَیْتُمْ بِالْمَعْرُوفِ که مزد دایه که پذیرفته بودید شیر دادن را بسپردید بانصاف و بچم وَ اتَّقُوا اللَّهَ و به پرهیزید از خشم و عذاب خداى وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ بِما تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ (۲۳۳) و بدانید که خداى بآنچه میکنید بیناست و دانا. قاآنی شیرازی : قطعات
شمارهٔ ۱۳۷
چون زبان راز دل نمی‌داند کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۵۰۹
این آتش غم که بر جگر می کشمش نظیری نیشابوری : رباعیات
شمارهٔ ۹۹
طبعی چو رخ حورسرشتان دارم انوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۴۴
وصلت به آب دیده میسر نمی‌شود قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۲۲
احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس سید حسن غزنوی : رباعیات
شمارهٔ ۱۳۵
از عمر که بگذشت بلا می بینم بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۳۳
صبح است و ما دماغ تمنا رسانده‌ایم کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۴۳۸
بستند گرو با نفس مشک تتار جهان ملک خاتون : غزلیات
شمارهٔ ۲۸۸
گر بپرسی بنده ی خود را، ز لطفت دور نیست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۳۴۶
خویش را پیشتر از مرگ خبر باید کرد اسیری لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۴۵۰
فی مقامی این کیف، این این صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۳۷۸
یا حلقه ارادت ساغر به گوش کن
غزل شمارهٔ ۱۴۰۵
نشد آنکه شعلهٔ وحشتی به دل فسرده فسون‌کند امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۱۸۵۸
دلها به غمزه دزدی، چون خنده برگشایی بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۶۷
رضاعت از برم چندانکه گردم پیر می‌جوشد داوود ملک‌زاده : دفتر اول: مانند نوک مدادها می‌شکنم
رباعی شمارۀ 33
گاهی خوب‌ایم، بیش‌تر بد هستیم همام تبریزی : مفردات
شمارهٔ ۲
سعادت با سلامت یار بادت نسیمی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۳
سلطنت کی کند آن شاه که درویش نشد عسجدی : اشعار باقیمانده
شمارهٔ ۶ - در سخای ممدوح گوید
با سرشگ سخای او کس را رشیدالدین میبدی : ۲- سورة البقره
۴۳ - النوبة الاولى
قوله تعالى: وَ الْوالِداتُ زایندگان مادران یُرْضِعْنَ أَوْلادَهُنَّ شیر دهند فرزندان خود را حَوْلَیْنِ کامِلَیْنِ دو سال تمام، لِمَنْ أَرادَ أَنْ یُتِمَّ الرَّضاعَةَ آن کس را که خواهد که شیر دادن فرزند تمام کند وَ عَلَى الْمَوْلُودِ لَهُ و برین پدرست که فرزند او را زادند رِزْقُهُنَّ روزى این زنان که فرزند زادند، وَ کِسْوَتُهُنَّ و جامه ایشان بِالْمَعْرُوفِ بانصاف و بر اقتصاد، لا تُکَلَّفُ نَفْسٌ إِلَّا وُسْعَها بر نه نهند بفرمان بر هیچ تن مگر توان آن، لا تُضَارَّ والِدَةٌ بِوَلَدِها مبادا که ستیز کناد و بر فرزند خویش گزند آراد هیچ مادر، وَ لا مَوْلُودٌ لَهُ بِوَلَدِهِ و مبادا که ستیز کناد و گزند نمایاد هیچ پدر بطفل خویش، وَ عَلَى الْوارِثِ مِثْلُ ذلِکَ و بر قیم است از فرمان و حکم در کار طفل همین که بر پدر و مادر است، فَإِنْ أَرادا فِصالًا پس اگر خواهند از شیر باز کردن عَنْ تَراضٍ مِنْهُما از هامداستانى دل هر دو، وَ تَشاوُرٍ و باز گفتن هر دو با یکدیگر، فَلا جُناحَ عَلَیْهِما بریشان تنگى نیست در دایه گرفتن وَ إِنْ أَرَدْتُمْ أَنْ تَسْتَرْضِعُوا أَوْلادَکُمْ و اگر خواهید که دایه گیرید شیر دادن فرزند را فَلا جُناحَ عَلَیْکُمْ بر شما تنگى نیست إِذا سَلَّمْتُمْ ما آتَیْتُمْ بِالْمَعْرُوفِ که مزد دایه که پذیرفته بودید شیر دادن را بسپردید بانصاف و بچم وَ اتَّقُوا اللَّهَ و به پرهیزید از خشم و عذاب خداى وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ بِما تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ (۲۳۳) و بدانید که خداى بآنچه میکنید بیناست و دانا. قاآنی شیرازی : قطعات
شمارهٔ ۱۳۷
چون زبان راز دل نمی‌داند کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۵۰۹
این آتش غم که بر جگر می کشمش نظیری نیشابوری : رباعیات
شمارهٔ ۹۹
طبعی چو رخ حورسرشتان دارم انوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۴۴
وصلت به آب دیده میسر نمی‌شود قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۲۲
احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس سید حسن غزنوی : رباعیات
شمارهٔ ۱۳۵
از عمر که بگذشت بلا می بینم بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۳۳
صبح است و ما دماغ تمنا رسانده‌ایم کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۴۳۸
بستند گرو با نفس مشک تتار جهان ملک خاتون : غزلیات
شمارهٔ ۲۸۸
گر بپرسی بنده ی خود را، ز لطفت دور نیست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۳۴۶
خویش را پیشتر از مرگ خبر باید کرد اسیری لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۴۵۰
فی مقامی این کیف، این این صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۳۷۸
یا حلقه ارادت ساغر به گوش کن
