رخش آتشم در درون می برد
دو زلفش ز عقلم برون می برد

ندانم چه شد عقل و اندیشه را
که عشقم به سوی جنون می برد

دلم را که پر بود از عقل و هوش
دو چشم تواش با فسون می برد

به پابوس تو سرو را آب جوی
به زنجیرها سرنگون می برد

اگر شاهدی برد جان از لبت
ز زنجیر زلف تو چون می برد