ای طاق دو ابروی تو محراب جبینها
خاک سر کوی تو به از خلدبرینها

گفتی که منم سرور و سرحلقه ی خوبان
ای شاه کسی نیست شک و شبهه درینها

از شرم لب لعل تو سرچشمه ی حیوان
اندر ظلمات است نهان زیر زمین ها

با زلف و خط و خال و دو چشم و خم ابرو
حسن تو بر انگیخت بسی فتنه بر این ها

سرها همه شد خاک و تو آشوب جهانی
لطفی کن و بگذر به کرم از سر این ها

تا کی بکشم جور و جفاهای رقیبان
برکش ز میان تیغ و خلاصم کن از اینها

ای شاهدی ار یار ترا عهد و وفا نیست
خوش باش که اینها نبود عادت اینها