شهید عشق که تنک است پوست بر بدنش
تو خصم بین که به یغما زره برد ز تنش

زره بغارت اگر برد خصم خیره چه غم
که بود جونش تن زلفهای پر شکنش

چه آب بست بگلزار بوتراب سپهر
که خون چکد همه از چشم لالۀ دهنش

یکی بحکم تفرّج به نینوی بگذر
پر از شقایق و گلنار زخم بین چمنش

شهی که سندس فردوس بود پوشش او
روا ندید به تن خصم جامۀ کهنش

لبی که روح قدس از دمش سخنگو شد
شگفت بین که بریدند در دهن سخنش

تنی ضعیف که پاسی فزون نماند درست
صبابه یهده کردی ز خار و خس گفتنش

دگر بشیر بکنعان چه ارمغان آرد
ز یوسفی که ثنا کرده گرگ پیرهنش

سپهر کاش چو میداد ملک جم بر باد
همین بخانم از او بود قانع اهرمنش

چراغ دودۀ طه فلک بیثرب گشت
ز قصر شام سر آورد دود انجمنش

زمانه گلشن زهرا چنان به یغما داد
که بار قافله شد ارغوان یاسمنش

فلک سریکه سرودش کلام یزدان بود
نبود در خور چوب جفا لب و دهنش

گهش بدیر نشاندی گهش بقمر تنور
گهی به نیزه و گه بر درخت و گه لگنش

مگر وفا بمکافات روز بدر نکرد
تطاولی که کشید از تو جسم ممتحنش