چه شدی کار من دلشده یکسر میشد
یا تو سوی من و یا جان سوی تو بر میشد

یا ترا خون جفا با دل من برمیگشت
یا دل غمزده بر خوی تو خوگر میشد

یا صبا خرمن موی تو بغارت میداد
یا مرا راه بر آنخرمن عنبر میشد

یا همان دم که ترا عادت دیرین برگشت
عهد دیرینۀ من نیز از ایندو میشد

گر مرا دیده نبود از همه بهتر بودی
یا ترا روی نگوئی نه نکوتر میشد

میگشودم که از بن اشک دمادم چشمی
شاد بودم بخیالی که مصوّر میشد

یاد آنعهد که از خلوت انس من و دوست
همه بر چشم رقیبان سر نشتر میشد

من راو بودم و در بسته و همسایه بخواب
هر زمانم از رخش باده بساغر میشد

دیده سیر قدش از سر همه تا پا میکرد
جان فدای تنش از پا همه تا سر میشد

بتلطف برخم زلف معنبر میسود
هر زمانم که رخ از اشک مرا تر میشد

که چو گل بیخودم از ناز چو بلبل میکرد
گه چو پروانه مرا شمع منور میشد

هردم آئینۀ رخسار بآئین دگر
جلوه میداد مرا عالم دیگر میشد

او مرا تکیه بر آغوش چو مستان میداد
چونمرا دست بر آن سینۀ چون پر میشد

من بپاسش همه شب ریختمی اشک چو شمع
او چو از سر خوشی خواب به بستر میشد

منش از دیده همی لؤلؤ تر میدادم
او زلب قند همیداد و مکرر میشد

شرح حال دل آشفته بشبهای دراز
موبمو با سر آنزلف معنبر میشد

خواب بود اینکه من دلشده دیدم نیر
یا خیالی که بهوشم ز برابر میشد