شد چو از زندان فرعونی ملول
یوسف مه پیکر آل رسول

گرگ دهر از خون خوبان سیر شد
دور گردون نادم از تقصیر شد

صبح گاهان خیمه بیرون زد ز شام
اختران برج عز و احتشام

شد روان آن بانوان سوگوار
سوی یثرب با دو چشم اشگبار

پوشش محمل ز دیبای سیاه
شقه ها بر فرقشان از دود آه

گفت با قائد شه والا تبار
دارم اندر سر هوای کوی یار

هین بکش سوی زمین کربلا
این قطار محنت و درد و بلا

تا بدور مرقد پاک پدر
با فراغ دل کنم خاکی بسر

دلفکارانش شوند از گریه سیر
بی جفای خولی و شمر شریر

پس کشیدند آن قطار پر بلا
ناقه داران سوی دشت کربلا

کعبۀ مقصد چو شد پیدا ز دور
شد بگردون از زمین شور نشور

بوی جان آورد باد خوش نوید
بر مشام عترت شاه شهید

زینب آن بانوی خرگاه شرف
گفت نالان با دل سوزان زتف

ساربانا ناقه را بگشای یار
کایدم زیندشت خونین بوی یار

ساربانا مهد برگیر از ابل
که فراوان دردها دارم بدل

واهلم با ناله های دردناک
کاندرین گلشن گلی دارم بخاک

خصم از این منزل که بستی محملم
دست گرگان یوسفی ماند و دلم

ساربانا محمل من کن فرود
تا به بینم چون شد آن یوسف که بود

دختران شاه او ادنی سریر
خود برافکندند از محمل بزیر

خواجۀ سجاد میر کاروان
پابرهنه شد روان با بانوان

سوی قربانگاه دشت نینوا
همچو موسی سوی تاراندر طوی

آسمانی دید بر روی زمین
آفتاباش در کنار اما دفین

یا نهفته بحر زخار شرف
در غلطانی در آغوش صدف

یا بزیر پرده نور کبریا
چون به بطن روح سر کیمیا

یا که در مشکره مصباح هدی
لیک شمعش سر ز تیغ از آن جدا

مرقد پاک پدر در بر گرفت
شکوۀ شام و عراق از سر گرفت

سیل خون از دیده راند و ناله کرد
کربلا را بوستان لاله کرد

عندلیبان سوی گلشن تاختند
ناله بر اوج سپهر افراختند

خواهران و مادران خون جگر
هر یکی بر گلبنی شد نوحه گر

آن یکی داغ برادر بر کنار
درفشان از دیده چون ابر بهار

وین یک از داغ پسر در سوز و ساز
با نوای ناله های جان گداز

زینب از ناله گریبان چاک زد
آتش اندر خرمن افلاک زد

با دلی پر درد و چشم اشگریز
از جگر نالید کیجان عزیز

چون بگویم من که تو رفتی زبر
بیتو ماندم زنده من خاکم بسر

شکوه ها دارم ز دست قاتلت
ترسم ار گویم بیازارم دلت

ماجرای کوفه و صحرای شام
با تو بیمن خود سرت گوید تمام

گفتمی هرگز نخواهد شد زیاد
سرگذشت کوفه و آل زیاد

وان ره شام و هیون بی جهیز
وان تطاولهای خصم پر ستیز

برد از یاد آن همه آزارها
قصۀ شام و سر بازارها

آسمانا چون نگشتی سرنگون
شد چو خورشید امامت غرق خون

ای شگفت از شمعهای انجمت
چون نریزد بر زمین از طارمت

در شگفتم از تو ای قرص قمر
چون نگشتی پیکر او را سپر

چون نزد زین غم حدیث نامه ات
ای دبیر آتش چونی در خامه ات

رخت شادی چون نزد در نیل غم
کوکب ناهیدت ای چرخ دژم

چون نیفکندی در این غم تاج زر
ای خدیو طارم چارم ز سر

ماند تنها شاه عالمگیر تو
چون شد ای ترک فلک شمشیر تو

ای خطیب چرخ چون شد کشته شاه
چون نشد گیتی زنفرینت تباه

چون نزد آه یتیمان از زفیر
آتش در خرم ای دهقان پیر

شد چو سرگردان غزالان حرم
ای ثریا چون نپاشیدی ز هم

چون نکردایقطب گردون زین منات
خاک بر سر بر سر لعنت بنات

پس سکینه دختر شاه شهید
اشک ریزان ناله از دل بر کشید

گفت با سوز جگر کای داورم
بیتو چون گویم چه آمد بر سرم

رفتی و شد ای شه والای من
شور محشر راست بر بالای من

سر برآر از خاک و سوی ما نگر
خسته گوش دختر از یغما نگر

بس گریبان کز فراقت چاک شد
ناله ها از خاک بر افلاک شد

بیتو چشمم دجله و جیحون گریست
دشمنان بر گریۀ من خون گریست

سوی تا سو دشمن و جمعی پریش
راه شام و دشت بی پایان به پیش

شامیان بزم سرور آراستند
دخترانت بر کنیزی خواستند

پس کنید آن بانوی مهد و وقار
مرقد پاک برادر در کنار

زد فغان چون بر سر گل عندلیب
کرد شرح حال هجران با طبیب

کای ز هجرت داغ بر دلهای ریش
بیتو شد بر باد موهای پریش

گیسوان کندند خوبان در غمت
حلقه ها بستند بهر ماتمت

ای پدیدار تو جانها را سکون
در فراقت شد جگرها غرق خون

خواهرانت میرود سوی حجیز
ای امیر کاروان وقت است خیز

امشب این جمعی که گریان تواند
اندر این غمخانه مهمان تو اند

میزبانا چشم خونین باز کن
کن وداع ما و خواب ناز کن