جنون فوق عایات الجنونی
جنون من حبیب ذوالفنونی

بعشقت زان زهر مجنون فرونم
که در خوبی ز هر لیلی فزونی

برون از خویشتن عمریت جستم
نمیدانستمت کاندر در درونی

نگارا دیده اندر جستجویت
چه میگردد که تو عین عیونی

الا ای غمزه غماز دلبر
چنان پر مکر و دستان و فسونی

که اندر سحر و مکاری و افسون
زحد و وصف و اندازه برونی

دلا از چشم سرمستش حذر کن
که هم ترک است و هم سرمست و خونی

دلا در توست چون ساکن دلا را
چرا بی صبر و آرام و سکونی

ترا در چند و چونی مغربی یافت
اگر چه برتر از چندی و چونی