ای جمله جهان در رخ جانبخش تو پیدا‏
‏وی روی تو در آینۀ کَون هویدا‏

‏‏تا شاهد حسن تو در آیینه نظر کرد‏
‏عکس رخ خود دید، دید شد واله و شیدا

هر لحظه رخت داد جمال رخ خودرا
بر دیده ی خود جلوه به صد کسوت زیبا

از دیده ی عشاق برون کرد نگاهی
تا حسن خود از روی بتان کرد تماشا

رویت ز پی جلوه گری آینه ساخت
آن آینه را نام نهاد آدم و حوّا

حسن رخ خود را بمه روی در او دید
زان روی شد او آینه جمله اسما

چون ناظر و منظور توئی غیر تو کس نیست
پس از چه سبب گشت پدید این همه غوغا

ای مغربی افاق پر از ولوله گردد
سلطان جمال چون بزند خیمه به صحرا