ای باد نو بهاری بوی بهشت داری
از سوی گل رسیدی یا پیک آن نگاری

نی این چنین نسیمی از گلستان نیاید
معلوم شد ز بویت کز همدمان یاری

بر منزلی گذشتی داری ازو نشانی
چون زلف مشک بارش خوش بوی بی قراری

بویی که روح بخشد دل را فتوح بخشد
از زلف یارم آید ای گل تو آن نداری

چون قامتش خرامان گردد میان بستان
آنجا تو خود که باشی ای سرو جویباری