کجا روم که کمند تو می کشد بازم
ضرورت است که با دیگری نمی سازم

چه می کنم به هوای دگر که مرغ توام
بدین طرف بدطرب جان خویش در بازم

کبوتری که ز شهر تو نامه بی آرد
به گرد کوی تو بادا همیشه پروازم

همی کشم سر خود سال و ماه بر گردن
بدان امید که در خاک پایت اندازم

اگرچه بی غم عشقت نبوده ام نفسی
میان همنفسان برنیامد آوازم

شبی حدیث تو را با صبا همی گفتم
به شرط آن که نگوید به هیچ کس رازم

گشاد راز مرا وین سخن برون افتاد
دگر سخن بر نامحرمان نپردازم

دریغ نام تو باشد به هر زبان ورنه
مرا چه غم که نه امروز عشق می بازم

همام در نظر دشمنان همین گوید
بلا چو می کشم از بهر دوست می نازم