سعادتی که زناگه در آمدی ز درم
خوش آمدی همه لطفی و مردمی و کرم

منم که زان لب شیرین حدیث میشنوم
منم که باز در ان روی خوب می نگرم

به چشم های خوشت میل عاشقان بیش است
ز تشنگان به لب جوی و مفلسانه به درم

همیشه طالب آب حیات می بودم
چو بافتم بنشستم به کام دل بخورم

زمان هجر خیالت رسید فریادم
وگرنه کی غم دوری گذاشتی اثرم

خبر مپرس که روز فراق چون بودی
که از مشاهده امشب ز ذوق بی خبرم

مرا ز روی تو خورشید در شبستان است
چه التفات بود سوی شمع با قمرم

گر از بهشت کند امشبم طلب رضوان
بگویمش که ازین روضه در نمی گذرم

اگر نظیر تو جوید نظر محال بود
مگر خیال تو آید به خواب در نظرم

نهاد شگر شکر تو در دهان همام
حلاوتی که فراموش می کند شکرم