جان را به جای جانی جای توکس نگیرد
مهر تو زنده ماند روزی که تن بمیرد

هر درد را علاجی بنوشته اند یارا
دردی که هست ما را درمان نمی پذیرد

ای دوستان ملامت کمتر کنید ما را
با خستگان هجران افسانه در نگیرد

پروانه چون بسوزد آخر خلاص یابد
بیچاره آن که دایم می سوزد و نمیرد

گفتم مگر صبوری کار همام باشد
دل را به هیچ وجهی زان رخ نمی گزیرد