خواهی که به هیچ غم نمیری
تا دست دهد پیاله گیری

می نوش به شادی و شو از او
آن دم که به دست غم اسیری

نی گفت به زیر لب همین است
اگر اهل دلی نفس پذیری

در سرزمی ات چو تاج لعل است
سلطانی و صاحب سریری

من درد کشم نه شاه و درویش
فارغ ز بزرگی و حقیری

در عشق جوانم و توانگر
غم نیست ز پیری و قیری

از سرو روان عصای پیری
شد پیر کمال بایدش ساخت