تو چشم آنکه حق بینی نداری
وگر نه هرچه بینی حق شماری

مکن بب غریق ای زاهد خشک
کزین دریا تو چون خس در کناری

از احوال درون دردمندان
چگویم با تو چون دردی نداری

ز ابرویش چه روی آری به محراب
نماز ناروا تا کی گزاری

دلا از ما بگو با چشم گریان
چو با عنایت کرد باری

نثار خاک آن دراز در و لعل
به بار ای کان گوهر تا چه داری

کمال آن خاک نعلین ار کنی تاج
از درویشی بشاهی سر برآری