سرو می ماند به قد یار من
ز خاک پای سرو از آن رو شد چمن

می کنند از لطف خود با تو حدیث
غنچه و سوسن زبان بین و دهن

گل ترا و او مرا یار عزیز
صحبت بوسن به از صد پیرهن

زلف تو دائم رسن تابی کند
تا کشد دلها از آن چاه ذقن

نقل جان افشان ز لب بر خوان عشق
باز شوری در نمکدانها نکن

تا نمی آیی تو پیش عاشقان
عاشقانرا جان نمی آید بتن

خواهشت دل بود بردی از کمال
جان من دیگر چه می خواهی ز من