غم دوست من مغتنم می شمارم
نشاطی که بیاوست غم میشمارم

ستمها که خاطر نداند شمارش
از آن غمزه عین کرم میشمارم

گدای تو را پادشه میشناسم
فقیر ترا محتشمه میشمارم

تو شیرین تری گفتمش با دهانت
ایران به گفتا من او را عدم میشمارم

از روی ترمه را به میزان ادراک
اگر پر شود نیز کم میشمارم

قدم تا نیاورده در ره عشق
فرنجیه گرت بی قدم میشمارم

کمالت زجان بنده شد خواجگی بین
که خود را چنین محترم میشمارم