به مطرب شبه چه خوش میگفت چنگش
خوشا می کز لب ساقیست رنگش

چو ساغر رفته بود از دست مطرب
به صد تصنیف آوردم به چنگش

چه بیم از محتسب بیمم ز شیشه است
که می ترسم برآید پا به سنگش

دهان تنگ و چشم تنگ دارد
بود زین جن خوبی نگ نگش

جدلها کرد دی واعظ به یک مست
نمی افتد خطا هرگز خدنگش

شب و روزت کمال این می به کف باد
که گه آئینه خوانی گاه زنگش