دلم بهانه رویت زیاد می‌گیرد
به شوق وصل تو فال زیاد می‌گیرد

رخت هر آن چه ز عاشق‌کشی نمی‌داند
ز چشم شوخ سیاه تو یاد می‌گیرد

ز روی تجربه مغروری از جهان غلطست
که دهر هر چه به هر کس که داد می‌گیرد

تو شاه کشور حسنی ولی عدالت کن
که شاه مملکت از عدل و داد می‌گیرد

به غیر رخ منما پیش دیده (صامت)
که شعله غمش اندر نهاد می‌گیرد