ما را نه غم ننگ و نه اندیشه نام است
در مذهب ما مذهب ناموس حرام است

گو خلق بدانید که پیوسته فلان را
رخ بر رخ جانانه و لب بر لب جام است

سجادہ نشین عارف و دانا نه که عامی است
مادام که در بند قبولیت عام است

در آرزوی مجلس ما زاهد مغرور
چون عود همی سوزد و این طرفه که خام است

ساقی می دوشینه اگر رفت به اتمام
ما را ز لب لعل تو یک جرعه تمام است

سودا زده را گوشه سجاده نسازد
ای مطرب ره زن ره میخانه کدام است

برخاست کمال از ورع و گوشه نشینی
چون دید که میخانه به از هر دو مقام است