دل قبله خود خاک سر کوی تو دانست
جان طاعت احسن هوس روی تو دانست

محراب دو شد زاهد سجادہ نشین را
ز آن روز که محراب دو ابروی تو دانست

عاشق ز دل و دین نظر عقل بپوشید
تا کافری غمزه جادوی نور دانست

عقل از په عشق عنان باز به پیچید
تا سلسله جنبانی گیوی نو دانست

وجه نظر و دور و نلل به بدیهی
عقل از نظر روی تو و موی تو دانست

این نکته که کسی را ز تو نه رنگ و نه بویست
از رنگ تو دریافت دل از بوی نو دانست

بیش است کمال از همه زان روز که خود را
در مرتبه کمتر ز سگ کوی تو دانست