با من، غمت ز مهر، دویی در میان ندید
کس شعله را به خار چنین مهربان ندید

یاد چمن ز خاطر مرغ اسیر رفت
چون دلنشینی قفس از آشیان ندید

تا بود، روزگار به افسردگی گذاشت
کس رنگ خنده بر لب این بوستان ندید

گردید چون خیال و ز دلها خبر گرفت
تیر ترا دمی که دلم در کمان ندید

کی از دلم ز دعوی پیکان کشید دست؟
تا سینه پای تیر ترا در میان ندید

گو دیده مرا پی ابروی او ببین
آن‌کس که بحر را پی کشتی روان ندید

یک ره ز چهره پرده برافکن خدای را
آیینه کس همیشه در آیینه‌دان ندید

رفتی به باغ و زنده جاوید شد چمن
دید از تو باغ، آنچه ز آب روان ندید

هرگز نخورد داغ دلم آب ناخنی
آن گلبنم که تربیت باغبان ندید

می‌دید کاش گونه زردم در آینه
آن‌کس که روی آینه را زرنشان ندید

کام دلم ز سیر کواکب روا نشد
لب تشنه فیض آب ز ریگ روان ندید