عجب قیدی‌ست عشق سخت بنیاد
مبادا گردنی زین قید، آزاد

همین دانم که کارم رفته از دست
نمی‌دانم که کارم با که افتاد

ز غم مردم، که چون من کشته گردم
که خواهد خواست عذر تیغ جلاد؟

ز بس ویرانه‌جویی، بعد مردن
ز خاکم خانه نتوان کرد بنیاد

نهد در سینه، دل بر پای غم، رو
شناسد صید آنجا قدر صیاد

مرا گر خانه ویران کرد، شاید
که گردد آسمان را خانه‌آباد