چشم ترم گهی که به آن خاک پا رسد
باشد چنان که تشنه به آب بقا رسد

از لذت خدنگ تو ترسم که روز حشر
من کشته تو باشم و دعوای ترا رسد

گل را کند ذخیره صدساله در کنار
بوی خوش تو گر به مشام صبا رسد

ساقی که هیچ‌کس ز می‌اش ناامید نیست
ریزد به شیشه زهر چو نوبت به ما رسد

قدسی مساز رنجه، دل از لاف دوستی
هر بوالهوس به پایه عاشق کجا رسد