هر سر موی من از دود تو در فریاد است
ناله‌ام نغمه نی نیست که گویی بادست

دیده بی‌نور شود گر نکنم گریه چو شمع
مردم چشم مرا خانه ز سیل آباد است

تندی خوی تو از تاله فرو بسته لبم
ورنه حیثیت مرغان چمن فریادست

برگ سبزی به چمن کو که نشوید ابرش؟
بر خط سبز مکن تکیه که سرو آزادست

بر سر چارسوی عشق هنرمندانند
هرکه شاگردی این طایفه کرد استادست